Bart Pitt

We zijn er weer, alweer 3 dagen op camping belledonne in de vertrouwde caravans. Dit jaar met team blaal2beatcancer, en ik in de rol van vrijbuiter. Ik ben hier dit jaar niet als deelnemer maar als vrijwilliger en supporter. Team blaal2beatcancer bestaat uit een aantal voor mij oude bekenden, met Rob Kuipers als inspirerend leider. De manier waarop hij de gisterenavond de groep toesprak maakt mij trots dat ik mezelf zijn vriend mag noemen. Verder bestaat het team uit een aantal fantastische mensen, kijk vooral even op hun website. Vandaag gaan we aan het echte werk beginnen, Jack en ik gaan filmen (met een gopro op fietsje) voor de Alpe d’huzus, ik heb er enorm veel zin in… Donderdag ook de hele dag filmen, echt super gaaf, moet wel heul vruug me bed uit maar ja. Gisteren hebben we soort van traditioneel de croix de fer beklommen, weer een magisch momentje op mijn lijst. Tijdens die klim, als ik maximaal geniet overkomt het me altijd dat ik denk aan de mensen die dit graag zouden meemaken maar het niet meer kunnen, en dan kom ik bij de kern van deze blog.. Ome Bart. Als ik Ome Bart noem, moet ik in 1 noemer tante Mieke erbij noemen. Tante Mieke, de .. (ofwel een) zus van ons mam, maar vooral mijn 2e moeder in mijn kinderjaren. En ome Bart natuurlijk, ik kom er dus al bijna 50 jaar. Ik heb best wel even moeten denken hoe dat ik Bart moest typeren, totdat ik iemand die heel dichtbij stond hoorde zeggen, eigenlijk was hij een grote softie, ik wil dit iets vriendelijker uitdrukken, je kent wel dat van ruwe bolster , blanke pit? Nou Bart was alleen de pit, maar wat voor een, hij deed alles voor je. Een paar beelden die in mij opkomen; wanneer mijn fiets kapot was vroeger ging ik zogenaamd gewoon even op bezoek en noemde dan ergens in het gesprek het defect, op zeker dat ik op een gemaakte fiets weer naar huis ging. Ik zie ome Bart rollebollend over de vloer stoeiend met zijn kinderen, of die van iemand anders (ik ook dus), later met zijn kleinkinderen. Ik zie hem zijn bord schoonlikken, zodat er geen aardappel of soep resten in de vanillevla zitten. Ik zie hem vooral als de man die er altijd was, nooit opvallend aanwezig, af en toe eigenwijs (nou .. af en toe?) maar hij was er altijd. Bart was ook degene met wie ik mijn eerste trappen op een racefiets wegtrapte, hij deed dat al heel lang en ik had een diekirch contract gesloten op een bierviltje. Nooit een ziekenhuis van binnen gezien, 3 maanden geleden hoorde hij dat hij kanker had, en 2 weken geleden stond ik op zijn uitvaart. Een mooie man met die pit….. Bart Pitt. 

Wat kan ik anders doen in ere van hem dan genieten van het leven op mijn fietsje. 

Bart bedankt